©svara 2010
.
het ongezegde laat ik hangen
aan een ijzig draadje
voor de dooi
als glinsterend wit wollig dek
zijn onschuld dempt
in de roos van de vrije val
het één is niet meer
het ander even min
bevrijdt deze dag
in de hartverwarmende kou
die mij in één adem neemt
ont-moet ik in het wit
stap voor stap
mijn eigen wil
als sneeuw voor de zon
.
.
.
.
.
©Iris 2006
.
zonnekracht
in het westen ondergedompeld
verdonkeremaand
waar de buitenkant naar binnen mag
eigenwijsheid doet vergeten
een buiging maakt
om rijpen vraagt
kosmisch vuur
dat indrukken verteert
in nachtelijk avontuur
maankrachten laat ontwaken
op weg naar het verlichte oosten
om dat stralend juweel
jouw eigen wijze zonnehart
te sprankelen als puur
.
©svara
19-04-2009
.
.
.
.
als de mens zich niet laat kennen
kan hij zichzelf niet herkennen
het kennen uit zichzelf niet kennen
.
.
.
.
©svara
.
uitrollend in het web van de geest
begaf ik mij in woelige wateren
werd gekneed
geliefd gemengd
vermengde me
tot hopen
op verrukkelijke taartjes
in het witte zand van ooit
bakte koekjes van eigen deeg
die ik stapelde tot een val
van pijn
.
.
.
.
och was ik maar
weer bellenblazend meisje
dan kon ik mij verwonderen
opgetild worden door glans
betoverende kleuren die verblinden
waarnemen hoe het spat
tot niets
huppelen en resten vergeten
welles nietes
luchtballonnen gefilosofeer
concepten die verdichten
meer en meer
tot eigen realiteit verheven
ook de aarde is rond gelijk de bel
van welke kant je ook kijkt
zie rupsbanden als mezelf soms
was ik nog maar dat kind van ooit
die gedachten sprong met touwtjes
en ballen knikkers heette
alleen met elastieken twistte
hoger en hoger
kon ik nog maar vliegend landen
zoals in dromen onbevangen
liefhebben
.
©svara / 2011
.
.
.
Simen, hartelijk dank voor dit gedicht bij mijn eerste schilderij met olieverf.
.
.
©svara 1973 – Ooit
.
.
Vals plat
Het lichaam hier gevoerd op het kaal maar vaste land
de maat is vol met wat ze je vertelden,
zonder een tweesprong in de smalte van de velden,
nergens is iets dan jij, zo ver je was geworden.
Gestuurd door het verschil in lengte van de benen,
blijft het geweken einde steeds waar het begon,
gestokte pas van harts- en ademtocht,
wacht in het zelf gekeerd, alleen, één rechte bocht.
Over het valse plat te klimmen van je eigen horizon.
©vrederat 23/08/2010
.
.
.
.
.
