.
Siddering
door mij heen leef jij
siddering
die mijn leven tekent
dag in dag uit
in het zand om ooit
weer te verwaaien
mijn helft weg
laat ik me meevoeren
naar overal
jouw ziel
door mij heen
golven over zeeën
nog verder
waar geen grenzen zijn
dáár wil ik samensmelten
op die ene heldere toon
als de boog ontspant
.
©svara
02-09-10
.
Prent: Barbara Jansma
Dit gedicht heb ik geschreven n.a.v. een thema-blogdag op initiatief van Barbara in september 2010
Barbara dank je! http://barbarajansma.wordpress.com/
.
Meer gedichten die ik schreef bij prenten van Barbara uit: Beppe Maaikes Ondraaglijke Vertellingen
Mevrouw van der Pol – Eigen zó Wijs
Het beweeglijke méér
Voetnoot
Zwierend
De Viegenier
.
.
Svara 
……….Ik ben er weer stil van, had deze gemist denk ik.
Dank je wel voor het herplaatsen!
Fijne zondag!
LikeLike
Hoi Beukmans
graag gedaan
ik wilde ze graag bij elkaar hebben staan op dit blog vandaar
en jij ook nog!!!
LikeLike
Prachtig Svara.
(zie ik nou dat jij mijn naam met een ‘e’ erachter getikt hebt? ;) Geeft niks maar zo schrijf je dat niet hoor! ;) )
xxx Kati
LikeLike
ik ga het meteen veranderen Kati
en dank je!
LikeLike
Het was even zoeken naar de intonatie, die gevonden werd voor mij de essentie duidelijk. Mooi, Svara. vooral in de laatste drie regels zag ik het geheel. Groet,Athy.
LikeLike
Dank je met een groet
LikeLike
Ik kom ook even bij jou kijken en meelezen, Svara. :)
Bij gedichten weet ik meestal niet veel (…) te zeggen, dus beperk ik me nu tot je header, ziet er mooi uit!
LikeLike
Ha die Marjelle en welkom hier
die haeder is een gedeelte van het schilderij dat je vindt onder: over svara
ik ben nog volop aan het experimenteren met de achtergrond en overweeg nog een ander thema, dus kom lekker nog eens langs en je hoeft niet altijd een reactie achter te laten toch?
doe ik ook niet altijd.
groet je
LikeLike
Onderstaande reacties ontving ik op het Volkskrantblog
BarbaraJansma september 16, 2010 bij 18:40
Prachtig svara!! En jij ook bedankt!
Tekent in het zand om te verwaaien, vind ik erg mooi
assyke september 16, 2010 bij 18:40
door mij heen leef jij
siddering
mooi…svara
IngridvandenBergh september 16, 2010 bij 20:17
Prachtig, dit svaradicht.
Bij ‘siddering’ maar ook bij de inhoud van het gedicht, denk ik aan de golfjes die in het zand achterblijven als de zee zich heeft teruggetrokken en de wind met het strand heeft gespeeld.
(deze reactie heb ik ook op Barbara’s blog gezet)
bert september 17, 2010 bij 00:32
een mooi beeld, samensmelten op een heldere toon …
paco painter september 17, 2010 bij 08:35
Prachtig, Svara
Woutervanheiningen september 17, 2010 bij 09:45
Mooi om te lezen hoe iedereen die heeft meegedaan met Barbara een andere invulling heeft van wat ze zien.
antoinette duijsters september 17, 2010 bij 09:49
Ook heel mooi, ja ik ben de bijdragen van achter naar voor aan het lezen:-)
cor3306 september 17, 2010 bij 10:01
in het zand weer te verwaaien, mooi hoor
Kiezels september 17, 2010 bij 10:37
erg mooi, Svara
svara september 17, 2010 bij 09:39
@Barbara
‘verwaaien’ doen we uiteindelijk allemaal
ervaringen met ons mee ;-)
@Assyke,
kan dat gevoel niet anders beschrijven
ik kom ook nog bij jou
@Ingrid
dank je!
net zoals die ‘levenservaringsgolfjes’ die als indrukken in ons achterblijven en we daarin ons leven, leven
kom nog bij jou
@Bert
samensmelten…
zo is dat
zo voelt dat
dank je
tot bij jou
@Paco
dank je
ik ben er zelf ook blij mee
kan niet anders
omdat ik het echt zo kan voelen sidderen
@Wouter
dank je
niet alleen wat ik zag maar ook weer even over Penelope gelezen
vooral wat ik voelde op dat moment
tot bij jou
@Antoinette
dank je
mooi project
ik geniet ervan
@ cor
dank je
tja, dat verwaaien, ik vermoed dat er uiteindelijk niks anders op zit…
@ Kiezels
dank!
LikeLike
Pingback: Zwierend – met Barbara Jansma «