©svara
.
.
er zijn zoveel woorden
die mijn gedachten kleden
met roesjes en strikjes
me verkleden zo hen past
vertrouwd ga ik mee
in woelige wateren in wollige
wolken waan en wroet ik
tot de rand van mijn schedeldak
waar ik door het oog
van eerlijk vurig licht
mijn naakte zelf ontmoet
mijn enige trouwe medepassagier
.
svara
03-06-2011
.
.
.
.
Svara 
Verdichtingen stat er nog bovenaan maar je mag het echt wel gedichten gaan noemen, Svara. Naar mijn idee heb je een hele groei door gemaakt.Mooi!
Groet!!
LikeLike
Verlichtend denken
verdichtend schenken
verlichtende woorden
verdichtend bekoren
plaatje en dicht
geheel in evenwicht
mvg
LikeLike
als geen ander
bevrijd van
gewichtighewis
lieve groet
marius
LikeLike
sorry voor de tikfouten
moet natuurlij zijn
‘gewichtigheid’
LikeLike
Heerlijk Svara!
LikeLike
@ Athy
verdichtingen….
zo zal het voor mij altijd voelen
en of er dan soms eentje de naam gedicht mag dragen….
ik ken al die ‘wetten’ niet
en dat voelt zo licht als die heerlijke veer van jou waarvoor veel dank.
hartelijke groet
LikeLike
@ Beukmans
dank je!!
wat geeft jij ontzettend mooi de essentie van ‘verdichten’ weer.
door verschillende lagen gekleurd om tot een verdichting te komen
en de ene staart is de andere niet ;-)
hartegroet
LikeLike
@ Marius
fijn je ook hier weer te zien
heel hartelijk dank voor jouw prachtige reactie
voelt licht als een veertje
hartegroet
svara
LikeLike
@Annet
heerlijk klinkt goed
dank je ook
hartelijke groet van mij
LikeLike
Niks aan toe te voegen, behalve dat ik niks heb toe te voegen.
LikeLike
@ Simen
zoals Nisargadatta zei: jij bent mijzelf
LikeLike
gelukkig wordt dit licht niet verduisterd.
hier gaat venijn zijn schedeldak van uit.
groet van fotodichter
LikeLike
Ik reageer als vanouds op iets dat ik meen te herkennen en niet op textuele technieken.
Een gedachte met een korstje. Hoe weet je of je gekneed of gekleed wordt, hoe weet je of jijzelf je beste gezelschap bent, waarom ga je in vertrouwen mee, en vind je rust nadat je uit je dak gaat? En staat vurig gelijk aan eerlijk…
Je roept wel weer wat op zeg.
LikeLike
@ Fotodichter ;-)
Mooi gezegd, dank je
LikeLike
@ Barbara,
Dank je voor dit grote compliment. Want wat fijn dat jij zo naar de inhoud kijkt. Voor mij is inhoud belangrijk. Techniek….doe ik intuïtief dus dat zal best ‘rammelen’.
De vragen die jij je stelt zijn heerlijk om over de filosoferen. En ach, wat is weten?
Ik weet niet altijd goed hoe ik verf moet mengen.
Alleen al die zin van jou: gedachte met een korstje….daar kan ik lyrisch over worden en hoop hem een keer te mogen gebruiken.
Een paar dingetjes om het misschien iets te verhelderen wat ik bedoel…
– Eerlijk is voor mij vurig omdat vuur afval verbrandt. Niet eerlijk zijn is ballast en laat vervelende ‘staartjes’ na. En veel van die staartjes, dat zie je in die foto maken veel bewolking waar de zon moeilijk doorheen kan. De zon staat hier symbool voor je innerlijke kracht, jezelf zijn, puur zijn, trouw en eerlijk naar jezelf.
– Ik schrijf niet dat ik in vertrouwen meega maar dat ik met mijn gedachten (spinsels) meega omdat die patronen lekker vertrouwd zijn.
– Soms kun je zo in je denken zitten dat je de beperking van je schedel bijna letterlijk kunt voelen. (tenminste ik wel) Daar aan voorbij (uit je dak gaan) geeft ruimte, schenkt vrijheid, is voorbij aan al het gedoe waar je in vast kunt zitten.
Als jij helemaal opgaat in jouw schilderij, dat je er één mee wordt, als het stroomt, dan ben je één met je zelf, in lijn met je oorspronkelijkheid in jouw uiting op dat moment. In die ruimte ervaar je misschien wel zoals ik het bedoel dat die eigenheid dan heel krachtig wordt. En wat dacht je van die blijheid in jou die het gevolg is van jouw expositie……
En die dingen samen bedoel ik met je altijd trouwe medepassagier. JIJ
Even kort door de bocht.
dank je en hartegroet van mij
LikeLike
Tuurlijk mag je dat korstje gebruiken, het is wat mij betreft gemeengoed, dagelijks taalgebruik.
Als ik je goed begrijp heb je het over beperkingen die mensen zichzelf en elkaar opleggen, en hoe je daar vanaf komt, en hoe dat voelt. Dat afgeknepen-hoofd-gevoel ken ik wel, fysiek benauwd gevoel, als kortsluiting bijna. Maar mijn persoonlijke gevoel van vrijheid lijkt meer op wroeten dan op vliegen, meer op juist geplaatste ballast dan gewichtloosheid, als je begrijpt wat ik bedoel. Gewrocht, verworven, en niet weggegooid. Eerder zwaar dan licht. Maar dat kan aan mij liggen.
Die momenten van flow, als je iets maakt, zijn bij mij maar heel kort, de rest is gewoon werken en nadenken, heel hard nadenken en heel hard kijken. Wel helemaal als mij, dat wel.
Met die blijheid ben ik erg blij, en met die medepassagier ook, dank jij ook.
LikeLike
@Barbara
Dank je voor je mooie reactie. Ik vermoed dat ik wel begrijp wat je bedoelt.
In elk geval ben je nu een blijo en dat klinkt goed.
hartegroet
svara
LikeLike
Uiteindelijke is poezie een gesprek waarbij de gesprekspartners, het tijdstip en de ruimte niet noodzakelijk aanwezig behoeven te zijn, maar waarbij die poezie ze wel in een oneindige diversie kan veroorzaken.
Ik heb er van genoten er ook getuige van te zijn geweest.
LikeLike
@ simen
fijne reactie
heel hartelijk dank !!
LikeLike