© svara
.
.
mijn dagen schijnen me licht
lang naar donker toe gespitst
dat ene punt in de verte
nog zo piep
toen tederheid geurde
door wimpers ga ik terug
in het zand voordat die avond brak
voordat het nieuwe oud werd
in dat licht schijnen mijn dagen
korter nu, die verte zo dichtbij
waar geen ontsnappen is
’t onmogelijke in mijn hoofd
.
© svara
15-11-2011
.
Madeleine Peyroux: Don’t wait too long- .
- .
- .
- .
.
.
.
Svara 
Een doordenker.
LikeLike
‘Door wimpers ga ik terug’, dat is ‘met zachte ogen kijken’.Mooi!!Groet!
LikeLike
vertes naderen gestaag, onontkoombaar.
LikeLike
@ Antoinette
mooi
ieder zijn interpretatie
@ Athy
zo voelt dat ook
@ Ton
of verdwijnen….:-)
al dan niet gestaag
groet jullie!
en dank
LikeLike
@ Selma dank je voor ‘je like’
LikeLike
En zo liep ik wat(d)
in gedachten
mijn hoofd en de zee
rond.
LikeLike
@ Simon
leuk dat je er weer een keertje bent
klinkt goed!
hartelijke groet
LikeLike
Het geeft precies mijn huidige gedachten weer, Svara!!
Mooi – en dank aan je bezoek aan mijn blog.
Lieve groet, Arda.
LikeLike
geurende tederheid
o, zoete synthese
LikeLike
@ Arda
@ Ingrid
synthese daar gaat het uiteindelijk toch om?
dank en groet jullie!
LikeLike