Lars

.
Wanneer die nachtelijke ruimte
langzaam uit me wegebt is de
smalte van een gedachtegang als
een donkere schacht zonder lift.
Rechtlijnig meegezogen in de val
stuiter ik en sputter zwakjes tegen.
Even nog is er zicht op het hoofdgeklets
dat zich ongevraagd overal doorheen
wurmt gretig op weg naar een fuik.

Onbevangenheid van het kind
bevangt me met zijn schaterlach
wanneer hij vol vertrouwen springt,
tuimelt, buitelt en opveert na elke val.
In zijn hoofd nog vrij weet hij mij
opnieuw te liften naar ongedwongen
lichtheid in de dag lang voordat school
ons op indringende toon roept – met een
bijtende wind mee – tot een andere orde.

.

©svara
25-03-2013

.
.