.
Zoektocht
de vrouw knielt voorzichtig neer
en buigt over de scherpe rand
haar broze knieën op het
duistere zompige bladerdek
zij ziet tot ver in de bodem
door troebel water heen
haar lijf voelt als die
verloren sleutel en weet
dat ze hem kwijt is
tastend en schuifelend
op het naakte eelt
slechts gekleed in haar
gekleurde lichtsluiers
die meedeinen in het ritme
van haar vermoeide lichaam
achter mat glas ontmoet ze ogen
van haar vertrouwde schaduw
ziet blind hoe hij haar aankijkt
het onmogelijke van haar vraagt
.
©svara
10/2013
.
.
Prachtig.
LikeLike
Weer goed om te horen Antoinette
Dank je wel!
LikeLike
Heel erg mooi.
Eén opmerking slechts, maar die ik hou ik voor me
LikeLike
Dank je Simen en dan laat ik die tweede regel voor wat hij is.
LikeLike
Ik mag een boon worden als ik iets van je poezie begrijp Svara :)
maar de herfst in het water is fraai en sfeervol
LikeLike
O, jee Henk.
Nu hou ik wel erg van bonen….. :-)
Gelukkig is er de foto die het misschien een beetje goedmaakt.
Dank je voor je reactie!
LikeLike
achter matglas
ogen vertrouwde schaduw
haar blind aanstaren
haar onbestaand aanroepen
…doven
*
,kwam doof in mij op.
LikeLike
@Robert
:-)
LikeLike
práchtig….
LikeLike
Dánk je Annet
LikeLike
@ Blew en K9 ook dank!
LikeLike
@ dank je Bert
LikeLike