Man van licht

Onverklaarbare intense vreugde zou dagenlang bij me blijven na die late treinreis vanuit Amsterdam.

De coupédeur in de verte werd moeizaam geopend door een beschonken stinkende zwerver.
Op het moment dat mijn blik de zijne kruiste wist ik dat hij bij mij zou komen zitten ook al waren er nog vele plaatsen vrij in dat hele lange gangpad voordat hij eindelijk bij mij was aangeland en vroeg: ‘Hier mag ik zeker wel komen zitten?’

Ik wist het omdat het mijn impulsieve wens was toen ik hem zag. Mijn god, als hij maar niet bij me komt zitten.
De theorie over de effecten van mensenwensen zat in mijn tas en werd dan ook meteen fijntjes zichtbaar gemaakt.

Ik was de enige vrouw in de coupé en wilde net een heerlijk notenbolletje gaan eten na een inspirerende lesavond. Dat er nog een praktijkgedeelte meteen achteraan kwam was een verrassing.

En hij was boos, vloekte en sloeg hardhandig met zijn vieze vuile handen en lange smerige nagels op een fles omdat hij deze niet open kreeg.
Hij leunde voorover, zijn knieën bijna tegen de mijne.
Uit zelfbehoud leek het me zinvol om een gesprekje aan te knopen en te zeggen dat ik ook geen kurkentrekker bij me had maar dat hij (u) er vast wel een zou kunnen vinden op het volgende station, want deze trein zou helemaal naar Maastricht gaan en niet zo vaak stoppen.

‘Oh maar dat komt goed uit, ik kom uit Maastricht’ sprak hij in het Limburgs en keek me ineens met onverwachte pretoogjes aan.
En zo ontspon zich een gesprek tussen ons wat een echt onderonsje werd.

Mijn eerste schrikreactie had gelukkig snel plaatsgemaakt voor een echte ontmoeting met deze man en durfde ik hem vragen te stellen over zijn leven.
Je gelooft me toch niet, was zijn antwoord toen ik naar zijn beroep vroeg. Zijn ogen werden vochtig toen hij het vertelde en ik eruit flapte: ‘Waarom zou ik u niet geloven, eens een advocaat altijd advocaat, toch?’.

Met enige regelmaat doezelde hij even weg en opende dan ineens zijn prachtige grote blauwe lichtogen en riep dan heel hard door de coupé; ‘Ik denk dat jij me begrijpt’.

Zijn vette knipoog zal ik niet snel vergeten nadat de treinconducteur hem vernederend had toegesproken. En toen zijn identiteitsbewijs uitvoerig werd bestudeerd fluisterde hij, zijn gezicht dicht bij het mijne, op een bijna samenzweerderige toon: ‘Ik heb thuis altijd geleerd dat je tegen vreemde mensen niet mag jij-en en jouw-en’.

Vlak voordat hij uitstapte vroeg hij of ik een paar gulden voor hem had.
Dat heb ik geweigerd net zoals hij mijn notenbolletje niet aannam.

Bij het afscheid in Utrecht bleef hij drentelen, maakte tenslotte een buiging en wenste mij het beste: ‘dag mevrouw’.

Op het perron bukte hij, zich stevig vasthoudend aan de trapleuning, en zocht me.
Hij bleef zwaaien totdat de trein verder reed en alle mannen zuchtend de raampjes begonnen open te draaien.

Zijn geur zou ik de dag erna herkennen in mijn tuin op een plek waar nooit zonlicht kwam.

Hij was voor mij een man van licht, zo’n bode der goden, tussen al die keurige mannen die alles op orde leken te hebben en ineens erg druk in de weer waren met hun laptopje of spontaan in slaap vielen toen hij met zijn grijze lange lokken en wonderschone ogen tegenover mij kwam zitten.

Nu is het Kerstmis 2013. Een feest van licht en twintig jaar later.
Vanochtend kwam deze herinnering weer in mijn bewust zijn n.a.v het blog: raam open (met dank!)

Nu vraag ik mij: Ben ik een spat anders dan die mannen in de trein?
Heb ik de boodschap in praktijk gebracht die deze bode me toen kwam brengen?

Ik buig mijn hoofd, sluit mijn ogen en wens …….

…

…ook jullie veel liefde, licht, vrede en een veilig dak boven je hoofd!

©svara
25-12-2013
.
.