@Vrederat
Ik denk iemand die denkt: als ik alles maar probeer vast te houden me zo klein mogelijk maak en de boel bij elkaar houd dan kan het misschien blijven zoals het is en hoef ik niet te vallen… :-)
@Dag Blew
De muziek spreekt me niet aan, dus ik hoopte op een link door de tekst. Ik heb het opgezocht maar ik vat ‘m niet.
Is niet erg als het voor jou maar past. :-)
Oh ik was te hoopvol dus, want ik dacht vooral aan de pijn die uiteen zou vallen. Dat overkomt me niet vaak dat ik het positiever zie als jij. Dat vind ik ook logischer want dat blad dat kan niks anders en moet dus toch ook vallen. En zeker vanuit het perspectief van de eikenbladroller.
Kokerpijn? Foedraalpijn? Ik heb het over de clergé van een natuurverschijnsel. Het blijft een blad daar kun je niets aan veranderen, maar het ding vergeestelijken, – hoe ver je daar in moet gaan? gaat mij een beetje te ver. Beeld en taal liggen hier héél ver uit elkaar. Het blad mag zich voor mij weer ontrollen, – metaforisch gesproken dan.
Wat is het toch dat beelden meer spreken dan taal?
Nu de winter op zich laat wachten bootst iedere boom nog even de symboliek van de onsterfelijke pijnboom na. Alsof Adonis voortijdig uit de onderwereld terug is gekomen en alle stammetjes daardoor groen uitslaan :-)
@Marius
Dank je Marius!
Je schrijft en verbindt, mooi.
‘Geen pijnboomblad klinisch dood maar winterklaar’
Precies!
Ik ga er vanuit dat in de mens dezelfde processen werkzaam zijn als in de natuur.
We hoeven maar naar buiten te kijken en weten welke processen er in ons gaan de zijn.
Wie kent niet de kriebels in de lente.
Al in het oude China werd de cyclus in de natuur, de seizoenen in verband gebracht met de cycli in de mens. Worden organen en de verschillende gemoedstoestanden (en meer) in relatie gezien met het ritme in de seizoenen.
Er zijn altijd mensen die een eeuwige lente willen om te kunnen blijven zomeren. Altijd naar buitengericht zijn.
De pijnbank van de herfst slaat men het liefste over, het durven vallen, het loslaten, om in de winter de zomer te verteren, te herbronnen.
Hoe dan ook, ooit zal elk blad (ook een pijnblad in het leven van de mens) zijn werk doen om weer als groentje tevoorschijn te komen :-)
.
Svara 
Een eikenbladroller die daar woont denk ik.
LikeLike
@Vrederat
Ik denk iemand die denkt: als ik alles maar probeer vast te houden me zo klein mogelijk maak en de boel bij elkaar houd dan kan het misschien blijven zoals het is en hoef ik niet te vallen… :-)
LikeLike
@Dag Blew
De muziek spreekt me niet aan, dus ik hoopte op een link door de tekst. Ik heb het opgezocht maar ik vat ‘m niet.
Is niet erg als het voor jou maar past. :-)
LikeLike
Ah, daar was ik eigenlijk al een beetje bang voor. Haal het weg, gauw!
LikeLike
@Blew
Als troost.
Om een beetje vrolijk te worden
Wel helemaal afkijken!
Klik HIER
LikeLike
Prachtig! Misschien vind je Winter Songs (Art Bears) wel mooi. Ik plak geen link, want dan krijg je misschien weer zo’n dikke YouTube-film op je blog.
LikeLike
@Blew
plak hier maar dan zet ik hem alleen als link in jouw reactie
LikeLike
Oh ik was te hoopvol dus, want ik dacht vooral aan de pijn die uiteen zou vallen. Dat overkomt me niet vaak dat ik het positiever zie als jij. Dat vind ik ook logischer want dat blad dat kan niks anders en moet dus toch ook vallen. En zeker vanuit het perspectief van de eikenbladroller.
LikeLike
@vrederat
ik laat het mooi los….doei :-)
LikeLike
Kokerpijn? Foedraalpijn? Ik heb het over de clergé van een natuurverschijnsel. Het blijft een blad daar kun je niets aan veranderen, maar het ding vergeestelijken, – hoe ver je daar in moet gaan? gaat mij een beetje te ver. Beeld en taal liggen hier héél ver uit elkaar. Het blad mag zich voor mij weer ontrollen, – metaforisch gesproken dan.
Wat is het toch dat beelden meer spreken dan taal?
Ik hoef niet de tuin in als ik krimp van de pijn.
Groet,
Robert Kruzdlo
LikeLike
@Robert
Misschien kun je even kijken bij mijn reactie aan Marius.
groet
LikeLike
Geen pijnboomblad klinisch dood maar winterklaar
Dat zie ik in het plaatje :-)
Nu de winter op zich laat wachten bootst iedere boom nog even de symboliek van de onsterfelijke pijnboom na. Alsof Adonis voortijdig uit de onderwereld terug is gekomen en alle stammetjes daardoor groen uitslaan :-)
LikeLike
@Marius
Dank je Marius!
Je schrijft en verbindt, mooi.
‘Geen pijnboomblad klinisch dood maar winterklaar’
Precies!
Ik ga er vanuit dat in de mens dezelfde processen werkzaam zijn als in de natuur.
We hoeven maar naar buiten te kijken en weten welke processen er in ons gaan de zijn.
Wie kent niet de kriebels in de lente.
Al in het oude China werd de cyclus in de natuur, de seizoenen in verband gebracht met de cycli in de mens. Worden organen en de verschillende gemoedstoestanden (en meer) in relatie gezien met het ritme in de seizoenen.
Er zijn altijd mensen die een eeuwige lente willen om te kunnen blijven zomeren. Altijd naar buitengericht zijn.
De pijnbank van de herfst slaat men het liefste over, het durven vallen, het loslaten, om in de winter de zomer te verteren, te herbronnen.
Hoe dan ook, ooit zal elk blad (ook een pijnblad in het leven van de mens) zijn werk doen om weer als groentje tevoorschijn te komen :-)
LikeLike
@ Paul, Annet, Corline, en Jan,
Dank voor jullie ‘like’
Altijd blij mee.
LikeLike
@Dianne
dank je
LikeLike