.
klik voor vergroting
.
.
©svara
26-05-2013
.
.
Liefde
Lente Roza
.
klik voor vergroting op de afbeelding
.
.
Golfpatroon
.
Toen water en lucht niet samenvielen
nam zwijgen het onvermogen over
om in klanken van stilte te ontdekken
dat er niets te vinden is wanneer door
onvervuld verlangen het onnoembare
in de ander wordt gezocht. Als water
en lucht in licht samenvallen krijgen
gedachten en patronen weer gewicht
van niets om ieders zijn te omhullen.
.
©svara 02/13
.
.
Wankelwaarde
.
.
.
In zes woorden – Samenleving
Eigenrichting
.
.
klik voor groter formaat
.
.
Binnenhuis
.
zijn ogen troebel en glimmend
tranen wilden het niet worden
bang om ontroering te verstoren
en samen over de rand te vallen
onbereikbaar
door de kleur van zijn omhulling
in een wijds gebaar gedrapeerd
om in diepe plooien te graven
en haar beeltenis te omarmen
.
©svara
05-09-2012
.
.
Transformatie
©svara/2011
.
het was vandaag dat ik
iets wezenlijks kwijtraakte
niet dat het mijn bezit was
maar toch
illusies werden verfrommeld
het dierbare versnipperd
en verpulverd tot niets meer
dan ongrijpbare kronkelingen
die samenvloeiden naar uiteen
in stilte
worden fonkelresten verlicht
behoedzaam opgetild en gekoesterd
in die gouden holte voor ruimte
en tijd aan zwaartekracht voorbij
om weer uit te kunnen stromen
met hartewensen mee
.
©svara/2012
.
.
Flashback
.
.
.
wij scheelden meer
dan donker en blond
in die tijd van Puch
en opgestoken haar
jij toupeerde
ik ging sluik
jij in het wit
ik veel later in het zwart
jij ging eerder heen alleen
jouw groene blouse
vierkante blokjes klein
fijn omlijnd door fel oranje
zijde met een vaste sjaal
ik keek nog of ik hem zag
van de week
-zo’n halve eeuw later-
in de grote stad
en vond zo maar
mijn trommeltje
zwart en goud
met vlinders zo zoet
om het verleidelijke
tijdelijk te laten
jij van het aardse groen
ik van het hemelse blauw
kriebelden elkaar vaak
als kind
naar honderd tellen later
.
©svara
27-06-2012
.
.
.
Moeder
.
.
©iris
.
.
vanuit dezelfde bron
nabij de Maas
sprongen we ooit in de tijd
en werden in bochten gewrongen
soms
zwom ik als een vis
naar mijn midden
als ik rotsen vermoedde
en mezelf niet wilde raken
of mee laten zuigen
in zompige aardse oevers
wanneer afgronden werden gegraven
dieper en dieper in ons bestaan
hoe klein en gebogen ook
door overgave aan de tijd
werd jij groter
ruimer zoals de rivier
zacht en glashelder
door broosheid gesterkt stroomde je
mee op rimpelingen terug naar de bron
in jouw verlangen naar die open zee
we wisten ons weer één
.
©svara
06-06-2012
Uit de bundel
De Maas stroomt uit in een zee van woorden.
Uitgegeven door Poëzie Podium Oss in 2012
.
.
Svara 