.
In het omhulsel van de dood
is het stil wanneer hij langzaam
infiltreert in een huid vol overgave.
De vrucht van het verleden
glanst in het licht van nu
om tot levend zaad te verdichten.
Hoe zal ik mijzelf herinneren
mijn klank, kleur en geur, alles
dat ooit door mij is aangeraakt.
.
.
.
.
©svara
11/13
Klik op de afbeeldingen voor een groter beeld
.
.
.
.
klik voor vergroting
.
.
©svara
26-05-2013
.
.
.
Klik voor vergroting
Het duurt wel even voordat de foto verschijnt
.
.
de zon links
het westen rechts
in een buiging naar
het levendige zuiden
voordat ik me terugtrek
in een cocon van stilte vol
subtiele ruis
totdat ik zit om te zitten
en mijmeringen in ijle
transparante lagen verluchten
klanken kunnen vervagen
van het krijsende jonge kind
gelijk op met vogels
die hun plek opeisen
hun natuurlijke slaap
ook uit de ogen wrijven
en zich net als hij de
dagenraad toe-eigenen
geen oordeel
staat hen in de weg
.
©svara
15-07-2012
.
.
.
.
.
.
hoe verstrengeld toch die levens
altijd zijn er knopen te ontwarren
er is geen weg terug, een troost
ligt in dat zalige zonnig lentelicht
als belofte dat het altijd nieuwe
zich naar een andere toekomst
wil ontvouwen, gedragen door
de herinnering aan puurheid
van liefdeszaden ooit geplant
.
©svara
14-05-2012
.
Klik voor muziek
.
.
.
.
.
.
.
.
‘Dancer’ ©1987 Rineke Dijkstra
.
.
oh kon ik mijn ego
af en toe maar opstropen
voor andere armen uit de mouwen
of kon ik haar maar teruggeven
aan de hemel met de vraag
of ze een volgende keer
een leesbare gebruiksaanwijzing
willen meesturen voor mijn bouwpakket
en anders wil ik mijzelf nú terug
heeft u dat gehoord?
voor altijd nú
om op het juiste moment
te kunnen zwijgen
.
©svara
17-04-2012
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
©Jeroen Henneman/2002
het oog op licht
opent durfdeuren
door het donker heen
het nodigt uit
om die sprong te wagen
naar het onpeilbare
die diepte in het licht
hoe anders ziet het oog
dat zich richt
op het donker
op schaduwen van zijn licht
.
.
©svara
01.04.2012
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
© Pieter D. Torensma/ nieuw leven in mijn tuin
.
.
zij die niks had
ook niets meer hoefde
van dat alles
alleen
met haar verlangen
naar steeds meer van minder
puur
ging ze haar geliefde achterna
vaarwateren op zijn schip
van west naar oost
waar ze aan veelheid
aan franjes durfde te sterven
het leven trouw
toen haar lente
een nieuwe cyclus begon
.
© svara
2009/2012
.
.
.
.
.
.
.
.
.
wanneer schijnzekerheid wordt beseft
schrijdt moed in het licht om te laten
nimmer wat wil gemist altijd dát
waar blijheid zich denkt, is gehecht
wanneer durf zijn plaats inneemt
spiegelt het universum
nieuw zaad in rondes geplant
gepland reeds lang voor zijn tijd
in de nacht voor de zon
achter potten met helderrode bloeiers
spinnen in die wachtkamer van geduld
waar niet doen niet niets doen is*
.
.
@svara
31-01-2012
.
* DOEN
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
uiteen gedreven wolken
woeien aan het firmament
roze rood, goud in het verschiet
toen het hemelgewelf
zich verder ontvouwde
om je in volle glorie te
eindelijk mogen hemelen waren je woorden
en jouw laatste adem
op die ene enkele tingeling
van jouw geliefde klok
zó sereen
tot echo werd gestild
.
.
________________________________________________________________
hemels verlangen
trage overgang
echt waar is overal
op weg naar de eeuwigheid
.
.Denn alles Fleisch ist wie Gras
Denn alles Fleisch, ist wie Gras, und alle Herrlichkeit des Menschen wie des Grases Blumen.
Das Gras ist verdorret und die Blume abgefallen.
♥
De mens is als gras en zijn schoonheid als een bloem in het veld.
Het gras verdort en de bloem valt af.
.
.
.
1916-2009 
svara
.
.
.
Svara 