.
.
.
morgen jij
wat blijft er en wie volgt zijn leven
van doek geschilderd, boek geschreven
anders dan verstijfd verleden
’t gedroogd, geperst gelijmde heden
in de wacht totdat zijn muze
de massa vervaagt, de lijm
kan weken in de dag
en dagen in de weken
waar tijd de klok vertikt
zintuigen zijn gespitst
maar speuren geen spoor
zonder dwarsliggers
ook hij alleen weet wat wil blijven
wat in stille nachten mag beklijven
gedachtenschilderingen te herleven
woorden naar zijn toekomst toe geschreven
naar morgen jij
mijn ochtendgloren
.
©simen ©svara 2011
.
.
.
.
.
.
Mooi verwoord,Svara en even ondoorgrondelijk als het leven zelf.Het ochtendgloren is tastbaar.Groet!!
LikeLike
“waar tijd de klok vertikt” dat is mooi!
LikeLike
Onnaspeurlijk mooi…ik dans mee in de gangen
van mijn gedachten….
LikeLike
Heel mooi verwoord, en voor het overgrote deel der mensen van toepassing.
Maar wat ik treurig vind, is dat nageslacht soms met de herinnering aan een mens aan de haal gaat, en er tenslotte iets van bakt wat misschien totaal niet meer lijkt op het oorspronkelijke, zonder dat de heengegane persoon er iets aan kan doen.
Ik noem maar: Abraham, Mozes, Boeddha, Jezus, Mohammed, heel veel zogenoemde heiligen…
LikeLike
@ Athy
Ik hoop dat je gezien hebt dat het een combigedicht is van Simen en mij.
@ Maria
dank je en fijn je hier te zien
@ Annette
klinkt goed :-)
@ Selma
Dank je voor je reactie maar ik kan en wil niet ingaan op jouw verhaal omdat het mij volledig ontgaat wat al die zogenoemde heiligen vandoen hebben met dit gedicht ook al begrijp ik wel wat je bedoelt.
LikeLike
@ Antoinette
@ Manmaint
dank voor jullie ‘like’
LikeLike
Een opalen gedicht… zo voelt het.
LikeLike
@ Dauw
daar ben ik blij mee
dank je
LikeLike
prachtige samenwerking – heel mooi!
LikeLike
@ Bert
fijn dat te lezen Bert
ja, en het is inspirerend om dat zo op deze manier samen te doen.
LikeLike