.
Grenzen in het hoofd
begrensd in onbegrensdheid.
Het blijft mensenwerk.
.
©svara
05.05.17
.
.
.
.
Grenzen in het hoofd
begrensd in onbegrensdheid.
Het blijft mensenwerk.
.
©svara
05.05.17
.
.
.
Wanneer de zon mij
door nevels van ijskristal
in stilte beroert
kan ik aankomen
bij vooruitgaan, is wat ver
is, al zo dichtbij.
De bamboe buigt mee.
Standvastig verliest hij blad
in zijn grond, gelijk.
.
©svara
13.12.15
.
.
.
Afval is handel.
Schepen varen het gif rond
naar sla op ons bord.
.
.
.
.
.
.
1991|2015
het is mooi
geweest
zinvol
ver reikend
soms ondersteboven
nooit zinloos
dit verrijkend verleden
dat een toekomst
mag krijgen
ooit
anders weer
misschien
.
Als dank schreef ik voor iedere cursist uit mijn laatste wekelijkse Raja Yogagroep een persoonlijke haiku. Als een gekleurd midden tussen 64 andere haiku.
.
Jouw uitademing
vraagt om jezelf met lichtkracht
in te ademen.
Klimmen door vele
dalen vraagt te vertragen,
om nu, híer te zijn.
In bescheidenheid
volledig aanwezig door
het licht van jouw Zijn.
Door samenvallen
in allesomvattend web,
krijgt voelen voeten.
Puur zijn en staan, met
sprieten fijnbesnaard, schenk je
in liefde jouw thuis.
Stille kracht, stevig
als een boom, soepel beweegt
jouw kwetsbaarheid mee.
Levend met de wens
jezelf in verbondenheid,
voelend te kennen.
Enthousiasme en
daadkracht straalt uit het hart. Zó
treed jij naar buiten.
Wetend wat je wilt
bewandel je het pad in
jouw levensritme.
In kwetsbaarheid je
blik naar binnen om stralend,
licht, weer kunnen Zijn.
In gewaar zijn rijpt
het weten wat ten diepste
in jou wordt gewild.
©svara
11-12-2014
.
.
.
de herfst ontbladert
om dát wat ik deed, niet was,
te her-inneren
.
©svara
29.11.14
.
.
Zomer 2014
.
Met Simen maakte ik (cursief) het plan tot een dialoog in Haiku’s in de zomermaanden juli en augustus. Hierbij het vijfde deel waarmee voor nu de cirkel rond is.
Ik schreef vanuit de Provence en tijdens mijn terugreis. Simen was zoals hij dat noemt bezig met zijn verblijfsvergunning.
Vaak schreven we heel snel over en weer via sms.
Met warmte kijk ik terug naar deze bijzondere dialoog in deze bijzonder tijd.
We hebben er niet dezelfde foto’s bij staan dus plaats ik onderaan ook de link naar zijn weblog..
Spelen door gangen
van gedachten. Op elke
hoek vind je een deur
De wortel kronkelt
Die genen gesnoeid, reiken
naar geen zonlicht meer
Slechts voor hen die mij
niet overleven blijf ik
niet in gebreke
Opgetild weten
Geen berg is te overzien
zonder te klimmen
Vogels vallen vrij
Uit een gemarmerde wolk
gedragen door lucht
De weg wordt als van
zelf. Als zwaartekracht op droog-
gevallen aarde
Een steen van wijsheid
opgestaan uit zee van tijd
volgt ons met zijn blik
Zie de bonte kraai
Geen god verzonnen of er
is een vlekje aan
Trouw als een hond, kent
de geest vreemde paden die
ik liefst oversla
Voor de wekker uit,
nodigt mij de merel in
zijn dagend lichtruim
Tussen ontwaken
en droom proef ik eenvoud, de
bron van eigenheid
Stil terras op gracht
Bladeren dansen afscheid,
hitte nog in glas
De sprinkhaan in beeld
voordat de lucht verdikte
kirde de krekel
Wolken stapelen
trapsgewijs naar noord. Ik zoek
een wolkenvanger
Oertaal van mijn stam
breekt mij met zijn roep uit zee
van gras…verleden.
Het kind in de zon
weet al van zijn bestaan. Een
schaduw op aarde.
Mens, kleine eenheid.
Spiegelveld van evenveel.
Binnen zo buiten.
.
Rotsen: Rocher des Mourres.
Simen is in 2018 plotseling overleden.
Zijn blog is helaas niet meer in de lucht.
Ik ben dankbaar voor zijn inspiratie en voor alles wat we deelden!
.
.
Zomer 2014
.
Met Simen maakte ik (cursief) het plan tot een dialoog in Haiku’s in de zomermaanden juli en augustus. Hierbij het alweer het vierde deel.
Ik schrijf vanaf een zonnige camping in de Provence. Zoetjesaan bereid ik me voor om weer naar het koudere noorden te vertrekken.
Simen en ik hebben er niet dezelfde foto’s bij staan dus plaats ik onderaan ook de link naar zijn weblog.
.
Zo veel in een mens
Soms loop je over in de
gebruikte ruimte
Dwaas, dol als een daas
wordt er gepikt en geslacht
uit de naam van niets
Ieder zijn geloof
Bijen volken uitgemoord
Je kind een ijsje
Vrije kinderen
zwieren blij op schommels en
aan wilgentakken
Mijn oude foto’s,
fonteinen, half steen en half
van stilstaand water
Als een halve maan
soms de herinnering, je
kleurt hem in tot vol
Regen valt neer als
onbestemde woorden. Zon
licht op de plassen
Uitgestald het fruit,
vuurt af met duizend geuren
het gebarsten lijf
Onbeperkt houdbaar
is alleen plastic in zee
Hij stijgt watervlug
Ontving een brief met:
“Eens kun je dit niet lezen”
“Teken voor ontvangst !”
Wolken sluieren
naar een onbeschreven blad
Bijna nieuwe maan
Het zicht belemmerd
Massa van de aarde in’t
licht der schaduwkant
Kronkelpad stevig
geworteld in het duister
even licht haar kruin
Zachte tik op raam,
ik dacht een aasvlieg zeker
bleek een pimpelmees
Ook al glom hij nog
zo glimmend goud, zo groen als
gif mepte ik hem dood
Veel hemels water
De boom huilt mee, onzeker
is de wandeling
Vlinders zweven kort
Licht houdt hun kleuren zichtbaar
als het kind in ons
.
Simen is in 2018 plotseling overleden.
Zijn blog is helaas niet meer in de lucht.
Ik ben dankbaar voor zijn inspiratie en voor alles wat we deelden!
.
.