..
wachten dat kon ze
in overgave
soms het ene been al
in het ongewisse daar
op die drempel
waar haar onderstroom
ook pijn werd overbrugd
door onvergetelijke humor
pijnlijk kwetsbaar overgeleverd
mijn moeder
die het leven moest doorleven
tot op haar bot
gebogen door de tijd
op weg van de aarde weg
door die wimpers zijn ogen
hij, die haar niet zag
nog niet
al was de wens o zo groot
om zijn mysterie
binnen te gaan
drieënnegentig jaar
in een veel te grote jas
oersterk gedrapeerd
zacht en glashelder
met intens verlangen
naar dat verlossende ene
niet voelen niet weten
‘genoeg is genoeg’
.
© svara /november 2009/2011
.
Foto ©Iris Laos 2006
.
Info over het verschijnsel op de foto
.
________________________________________________________
.
Met mijn aandacht bij haar
.
Op reis in de eeuwigheid
Haaar hemelse klank
.
.
.
mooi, herkenbaar.
LikeLike
Wat prachtig en herkenbaar verwoord Svara !
LikeLike
Zo sterk als het kwetsbare herfstblad dat loslaat als de tijd daar is.
LikeLike
Ja dat verlangen, als je oud en op bent, kan ik me zo goed voorstellen.
Mooie foto erbij.
LikeLike
Je spel met taal is als altijd verwarrend en fraai. Ook hier weer.
LikeLike
@ Hennie
dank je voor je ‘like’
LikeLike
Allen dank!!
@ Ton
dat dacht ik wel
n.a.v. een van jouw laatste gedichten
@ Ton
@Simon
@ Antoinette
tis niet niks hé?
ons voorland?
@ Athy
mooi beeld!
als altijd is de natuur ons onbevooroordeeld voorbeeld
@ Wouter
welkom en leuk te horen dat je kennelijk regelmatig dit blog bezoekt.
jouw reactie vind ik wel boeiend en triggert me
dus….
zou je me iets meer kunnen zeggen over dat (voor jou) verwarrende in mijn spel met taal?
het mag ook via de mail als jij dat prettiger vindt.
svara@kpnmail.nl
.
LikeLike
Mooi geschreven.
Mijn moeder is 84 jaar geworden maar eigenlijk was ze al 20 jaar helemaal op
LikeLike
Ik hoop dat als wij dat zo voelen, wij eerder gezien worden
Groet Luuk
LikeLike
@Henk
@Luuk
Mijn moeder zei altijd:
‘Het enige eerlijke in de hele wereld is dat we niet weten wanneer we gaan en niet weten hoe we gaan en het is niet te koop!
dank jullie met hartelijke groet
LikeLike
Zo mistroostig, de wachtkamer vóór de dood…
Ontroerend mooi gedicht Svara.
LikeLike
@ Dauw
dat is precies het woord: mistroostig
LikeLike
Een wonderschoon gedicht…
LikeLike
O ja, en de foto natuurlijk, wat een geweldig gezicht moet dat zijn geweest, in het echt, als de foto al zo’n indruk maakt!
LikeLike
@ Selma
het zegt veel over mijn moeder
dank je wel!
mooie plekken in de wereld waar ik niet kom brengen dochter en schoonzoon ook verhalend hier in huis alsof ik er zelf bij was
LikeLike
op weg van de aarde weg
onze enige zekerheid
prachtdicht, svara
LikeLike
@ Fotodichter
goed om dat te beseffen
dank je!
LikeLike
Pingback: Trage overgang «